Një telegram i dërguar nga Kancelaria e Rajhut mbërriti në hotelin në Bad Godesberg ku qëndronte skuadra spanjolle. Nënshkrimi ishte nga vetë Adolf Hitleri. Fyhreri (Udhëheqësi) i Gjermanisë naziste ia ktheu përshëndetjen e dërguar nga spanjollët kur shkelën në tokën gjermane për t’u përballur me njëri-tjetrin për herë të parë në historinë e tyre.

Hitleri donte që partia të ishte një parti fisnike me fitore për më të mirët. E vendosur një orë nga Këlni, vendi i ndeshjes, skuadra spanjolle kuptoi se ndeshja kishte krijuar pritshmëri të mëdha në Rajhun e Tretë. Konteksti politik në Evropë ishte një tension në rritje.

Svastika (kryqi i thyer) dominoi Gjermaninë dhe më 16 mars, Hitleri kishte shpallur riarmatimin e Gjermanisë, në kundërshtim absolutisht me Traktatin e Versajës, të ratifikuar me sponsorizimin e 12 nëndetëseve më 28 prill. Në Spanjë, ku u mbajt “Vuelta Ciclista” (turi i Spanjës) e parë (29 prill-15 maj), Republika e Dytë në Spanjë po kalonte në fazën e qeverive radikale dhe të CEDA-s. Ardhja e Gil Robles në Ministrinë e Luftës shkaktoi nervozizëm në partitë e majta.

MIRËSEARDHJE MIQËSORE – Ekipi spanjoll u prit me nderime në Rajh. Ndeshja e Këlnit ishte një ngjarje e shkëlqyer, pothuajse në të njëjtin nivel me atë që ishte përgatitur për 7 korrikun, data e caktuar për dy gjigantë të boksit që të kryqëzonin dorezat për herë të tretë në “Poststadion” në Berlin: Maks Shmeling, heroi gjerman dhe spanjolli Paulino Uzsudun.

Gjermani, fitimtar në 1929 në Nju Jork, fitoi përsëri në Barcelonë në maj 1934. Spanja mbërriti në Gjermani pas imazhit të saj të mrekullueshëm në Kupën e Botës në Itali, me Rikardo Zamorën si yll botëror. Asokohe, Këlni kishte stadiumin më të madh në Gjermani. Por mijëra pemë duhej të priheshin për të rritur kapacitetin me më shumë se 7000 njerëz.

Një muaj para lojës u shit gjithçka, kërkesat u rritën në 240,000, pranimi zyrtarisht u vlerësua në 73,000 njerëz, por kronikat e 13 majit flasin për më shumë se 83,000 në tribuna.

NDESHJA – Në orën tre të pasdites, belgu Jon Langenus fërshëlleu për fillimin e ndeshjes. Sapo filloi takimi, Kinkoçes dhe Lekue u dëmtuan. Ishte një tjetër futboll, pa zëvendësime, por Pedro Regueiro dhe Areso u lejuan të hynin.

Pas pak, i rikuperuar, zëvendësimi u zhbë. Një gjuajtje e mrekullueshme nga Konen, kaloi në epërsi skuadrën e Raihut të Tretë pas 11 minutash lojë. Tribunat ishin të mbushura me svastika dhe entuziazëm. Por Spanja nuk u rrudh. Pas gjysmë ore, rezultati ishte në favor të Spanjës falë dy golave të Langarës. Zjarri gjerman u shua pak nga pak në pasditen e ftohtë të Këlnit. Kur kishin mbetur edhe 10 minuta, tribunat nisën të zbrazen.

Jo të gjithë. Spanjollët qëndruan në fushë duke festuar një fitore prestigjioze. Spanja u konfirmua si një fuqi e madhe për ato që do të vinin një vit më pas, Lojërat Olimpike në Berlin (1936) dhe Kupën e Botës në Francë (1938). Por ajo që erdhi ishte Lufta Civile dhe vdekja e një brezi të jashtëzakonshëm futbollistësh spanjollë.

“HAKMARRJA” GJERMANE – Humbja e parë e Spanjës në Barcelonë erdhi në vitin 1936. Gjermanët, shumë më mirë në fushë, dhanë përshëndetjen naziste përpara se të nisnin. Përqafimi mes Zamorës dhe Sepanit para fillimit ishte ana tjetër e një vizite të tensionuar.

Gjermania ishte tashmë e dominuar nga Hitleri dhe tensioni në Spanjë po rritej. Ndeshja u luajt në mes të zgjedhjeve të përgjithshme (16 shkurt dhe 1 mars) dhe një raund të parë me pothuajse një barazim midis të majtës dhe të djathtës. Banketi në Ritz u festua me përzemërsi dhe mesazhe të një miqësie spanjollegjermane që dihej se ishte e pamundur nëse, siç do të ndodhte, e majta fitonte zgjedhjet.

PANORAMASPORT.AL

NDIQE LIVE "PANORAMA TV"

---