Të më falin të gjithë ata që vdekjen e Vaçes e përjetuan sikur u vdiq një pjesë e shpirtit, por unë i përkas një brezi që, pasi kaloi këtë periudhë të fëmijërisë, nuk e ka dëgjuar muzikën e Vaçes veçse me detyrim: nëpër altoparlantët e zboreve, të aksioneve dhe pastaj në ata të burgjeve. Në vitet ‘60, kur ajo u bë këngëtarja e parë e muzikës së lehtë, unë dhe shokët e shoqet e mia rrinim tërë ditën duke rrotulluar sumbullën e radios për të kapur stacionet e botës, ku mund të dëgjoje Beatles dhe Rollig Stones, Charles Aznavour dhe Jacques Brel, Celentano-n dhe Mina-n, Fabrizio de Andre dhe Lucio Batiisti-n. Edhe kur organizonim në shtëpitë tona ato që i quanim “mbrëmje”, kërcenim e këndonim këngë të huaja. Dhe këto nuk i them për t’u mburrur se kushedi se ç’paskemi bërë. Por për të thënë thjesht se këngët që kompozoheshin e këndoheshin në atë kohë në Shqipëri nuk i përgjigjeshin botës dhe jetës sonë. Ose, më saktë, ato çka ndienim e përjetonim, ashtu në mënyrë spontane dhe të sinqertë, e refuzonin, si trup të huaj, frymën që përçonin këngët e muzikës së lehtë shqiptare të asaj kohe.
Pra, nëse një këngë dhe këngëtari i saj mund të konsiderohen shprehës të ndjenjave dhe, njëherësh, formues dhe zëdhënës të një brezi (siç konsiderohen p.sh. Beatles, Rollig Stones, Bob Dylan, Joan Baez për rininë e viteve ‘60) mund të them se për ne s’kanë qenë të tillë as Vaçja dhe askush nga këngëtarët e muzikës së lehtë. Madje vështirë të thuash se cilin brez përfaqësojnë ata pasi i përkasin, më së shumti, një kohe pa kohë që e mohonte konfliktin midis brezave në emër të pushtetit të “baballarëve” të saj pa moshë. Nuk flas në emër të të gjithëve, sigurisht, por them se flas në emër të shumicës së të rinjve të gjimnazeve të Tiranës, që kam njohur në vitet ‘60, të shumë syresh që ishin bij komunistësh dhe të atyre, më të shumtëve, që vinin nga familje që e duronin me heshtje atë regjim që gjurmonte për njolla në biografi deri në brezin e shtatë. Pra, edhe nëse mund të flas për një edukim sentimental, do të thosha se, me aq sa kemi mundur, këtë e kemi marrë nga këngët perëndimore të dashurisë, pasi këngët e festivaleve tona, edhe ato që na këndonte Vaçja, kërkonin të na edukonin dashurinë e rrejshme për atdheun, shokun Enver, Partinë, revolucionin, socializmin, arat, fabrikat, kantieret…
Po pse të rrejshme? – do të thoni ju. Të rrejshme për ata që e kishin kuptuar se kush ishte Partia, shoku Enver dhe “atdheu” që ata na servirnin, jo për të tjerët. Dhe kjo diferencë vlen për të reflektuar. Por, gjithsesi, mund të them se, për nga vetë karakteri i tyre, këto këngë e përjashtonin refleksionin, introspeksionin, aq më tepër protestën ndaj autoritetit, siç qenë shumë këngë të famshme perëndimore të viteve ‘60. Po ashtu ato as këndoheshin dot në intimitetin e një shoqërie dhe as kërceheshin, pasi qenë kompozuar që të të ftonin për marshim, për entuziazëm dhe patos revolucionar. Me fjalë të tjera, si për ata që besonin, edhe për ata që nuk besonin, ishin pjesë e programit propagandistik trushpëlarës për të cilin punonte një armatë e tërë poetësh dhe artistësh në Shqipërinë e asaj kohe.
Pra e vërteta ime është se këngët e Vaçes unë nuk i dëgjoj dot as sot; ato nuk janë këngë as për shpirtin tim, as për zemrën time dhe as për kujtesën time, pasi nuk janë të lidhura as me kujtimet e mia më të bukura, as me emocionet e mia më të forta, as me mënyrën se si e shikoja dhe e shikoj unë jetën dhe shoqërinë e asaj kohe. Dhe sigurisht, nuk janë këngët që do t’ia rekomandoja ndokujt t’i dëgjonte përveçse si dokumente të një kohe dhe aq më pak do t’ua këshilloja të rinjve për t’u zhvilluar shijen e muzikës dhe dashurinë për këngën.
* * *
Lexova edhe një reagim të Nexhmije Hoxhës pas vdekjes së Vaçes. Më tërhoqi vëmendjen pasazhi ku ajo tregon se si i ka kënduar këngët e Vaçes në burg. Besoj se edhe kjo dëshmi flet shumë për karakterin e këtyre këngëve. Është e vërtetë ajo që thotë se, në vetminë e qelisë, njeriu u drejtohet kujtimeve dhe, midis tyre, edhe melodive e këngëve që i di përmendësh e që i ngjallin emocione. Edhe unë kam pasur një repertor timin të qelisë që më ndihmonte të shtyja disa orë të vetmisë vrastare të saj. E pra, me keqardhje mund të them se në atë repertor nuk kishte këngë shqiptare, përveç një kënge të kompozuar apo përshtatur në burg që i drejtohej qelisë, me fjalët:
“ …Si s’ke shpirt, si s’ke pak zemër që po kalb kta djemt e rinj/ dalëngadal ma more jetën/ burgu i namun, burgu i zi”. E përsëris, kjo ndodhte për arsyen e thjeshtë sepse këngët e festivaleve tona nuk u përgjigjeshin ndjenjave të vërteta njerëzore, gjendjeve të vërteta shpirtërore dhe aq më pak aspiratave për të ndryshuar jetën tonë. Sepse “Valsi i lumturisë”, që e kuptoj se mund të emocionojë Nexhmije Hoxhën, e cila prej shumë kohësh jeton në një botë virtuale për të mos u shqetësuar nga kujtimet e vrasjeve pa numër që ka bërë i shoqi dhe partia e tij, ishte një këngë e rrejshme, e kompozuar për të ilustruar thënien e Enver Hoxhës se “rinia jonë është më e lumtura në botë”. “Vals o vals, ti jehon, në të bukurin atdhe, fushat tona i përshkon, ku shpërthen jet’ e re”.
Këto, të dashur miq, janë vargjet banale të një kënge banale propagandistike dhe kush thotë sot se Vaçja i zgjidhte me kujdes këngët që do të këndonte, gënjen. Në fakt këto këngë i jepeshin Vaçes që kishte aftësi më të larta vokale dhe ajo i merrte e i këndonte pa u menduar gjatë, sepse kështu do të kishte famë e sukses. Dhe te kjo mungesë mendimi “gjatë” fillon një problem tjetër mbi të cilin duhet reflektuar. Pra, sa për vete, duke dëgjuar ato që u thanë e shkruan për Vaçen me rastin e vdekjes së saj nuk mund të mos ndihesha keq e të mos shtroja pyetjen: Ç’është kjo histeri, si ta shpjegojmë? A jemi në një regjim tjetër nga ai që kaluam, apo vazhdojmë të jemi në po atë regjim? A kemi mësuar ne ndonjë gjë nga ajo kohë dhe a jemi bërë më të rritur, apo jemi qorrollepsur edhe më? Mos vallë unë jetoj në një botë tjetër nga këta që shprehen kështu, apo kemi të bëjmë me një epidemi konformizmi, hipokrizie dhe debilizimi masiv?
Pastaj thashë me vete, ndoshta nuk është e drejtë t’i gjykosh kaq ashpër dhe t’i quash hipokritë tërë ata njerëz që mbuluan me lule arkivolin e Vaçes, ndoshta ndjenjat e tyre janë të sinqerta. Por, në këtë rast, s’mund të mos shtroja edhe pyetjen: Produkt i çfarë gjëje janë këto ndjenja, të paktën t’i kuptojmë, sepse, siç thuhet, “të kuptosh gjithçka do të thotë të justifikosh gjithçka”. Mos vallë kemi të bëjmë me nostalgjinë e një jete që na iku, paçka se në izolim nga bota e madhe disave edhe në vuajtje e persekutime (kam shkruar edhe vetë një ese me titull “Nostalgji e hidhërimit”). Është e vërtetë se “Valsi i lumturisë” mund të ngjallë te shumë njerëz kujtimet e mallin e një moshe, të një kohe, të një jete në të cilën, pa dyshim, kanë njohur edhe gëzime e kënaqësi. Truri i njeriut mbetet një mister i madh.
Loja që bën ai me asosacionet është nga më të çuditshmet. Ja edhe unë, që e kam pritur vdekjen e Enver Hoshës me një gëzim të pakrahasueshëm, e kap ndonjëherë veten duke më gurgulluar pavetëdijshëm në tru muzika dhe vargjet e këngës “Enver Hoxha, tungjatjeta” … “n’ato male, n’ato shkrepa…”. Nuk e di pse, por duket janë ato qelizat e bombarduara me vite e vite nga kjo këngë, aq sa më kap tmerri kur mendoj se në moshën e pleqërisë, kur siç thuhet njeriut i mbesin vetëm kujtimet e fëmijërisë, mund të më gjëmojnë në tru vetëm këngët për partinë dhe për shokun Enver. Por të paktën mua sot më kap tmerri, kurse këta, për të cilët po flas, duken sikur ose kanë mbetur në fëmijëri, o kanë hyrë në pleqërinë të thellë pa e kaluar moshën e pjekurisë.
Ndryshe, ndryshe mund të them se kjo është një nostalgji e sëmurë, e prekur nga amnezia apo nostalgjia e një jete të jetuar në mënyrë inkoshiente, mbi të cilën nuk kanë reflektuar asnjë çast. Sepse këngët në fjalë, me muzikën dhe tekstet e tyre, flasin qartazi, sipas meje, për kufizimin mendor, shpirtëror e artistik ku kemi jetuar si shoqëri. Mjaft të kesh parasysh se në “të vetmen kështjellë të socializmit në botë” ato kanë shërbyer si ushtarë mbrojtës ndaj sulmeve të tërë atij revolucioni muzikor me rrok, e me pop, e me radhë që njohu bota nga vitet ‘60 deri në vitet ‘90.
Por një shqetësim më të madh më ngjalli shprehja e një gazete, se “Vaçja iku së bashku me sistemin që ia zbuloi dhe ia rriti vlerat. Në Shqipërinë që kemi sot Vaçja nuk do t’ia dilte të kapërcente sekserët e festivaleve tona banale…”, që më bëri të mendoj: Mos vallë koha që po jetojmë është kaq e shëmtuar saqë disave ua ka bërë të vyer edhe atë kohë të tmerrshme? Si nuk arrijnë të kuptojnë se jemi kështu si jemi pikërisht prej atij sistemi? Apo gazetarët e rinj shkruajnë kështu pasi nuk e kanë provuar në kurriz atë sistem, por dëgjojnë vetëm përralla enveristësh?
Sigurisht, nuk mund t’u jap përgjigje gjithë këtyre pyetjeve në një artikull. Po të kisha kohë, do të shkruaja një roman me titull “Vdekja e Artistes së Popullit”, ku do t’i pleksja tërë këto tema nëpërmjet kujtimeve të personazheve të romanit për këngëtaren dhe këngët e saj. Dhe në këtë roman nuk do të mungonin edhe personazhet e përlotur të funeralit që i përgjigjen ndokujt si puna ime: “Po pse ngjisnin këto këngë atëherë? Apo nuk ngjisnin? Sepse ishin më të bukura se të tjerat për nga forma e tyre…”. Po, ngjisnin, do t’i përgjigjesha edhe unë. E provon këtë edhe ajo që përjetuam në homazhe, në funeral dhe në mediat e këtyre ditëve. Sepse arti jo vetëm shpreh, por edhe formon. Dhe ai art formonte njeriun e ri, që zbrazëtinë e mendimit e mbushte me entuziazmin e të vërtetave që i servirte ideologjia, kjo gënjeshtër e madhe siç e quante Solzhenjicini. Dhe këto këngë qenë forma e kësaj përmbajtjeje të gënjeshtërt.
Talenti, zëri i bukur apo shija e ngjyrës apo e fjalës për artistin nuk janë gjëra që mund të qëndrojnë më vete nga ato që ai thotë nëpërmjet këtyre tingujve, fjalëve e ngjyrave. E gënjeshtërt përmbajtja, e gënjeshtërt forma, i gënjeshtërt edhe njeriu që formonte ky art. Në fakt, për mua mbetet e pakuptueshme deri në fund se si mund të kishte njerëz që i frymëzonin sinqerisht këto këngë, pa i menduar këta si të mbetur në stadin fëminor. Më së shumti besoj se ato funksiononin te të rriturit si dhunë mendore dhe psikike, që ushtrohej, përveç të tjerave, për të mos u lënë njerëzve mundësisht asnjë çast të mendonin me mendjen e tyre mbi realitetin e brendshëm dhe të jashtëm që përjetonin.
Ato dhe për t’u dëgjuar nuk mund të dëgjoheshin në vetmi, por në masë. Derisa arrinin vrasjen e kësaj aftësieë. Atëherë këta si fanatikë edhe mund të hidheshin në zjarr me këto këngë. Nuk mund të mos mendoj se edhe ata ushtarët që vrisnin të burgosurit që hidheshin te telat me gjemba, edhe ata hetuesit që torturonin të burgosurit janë inspiruar në këtë mënyrë të dhunshme nga këngët revolucionare që ka kënduar edhe Vaçja.
* * *
Nuk dua me këtë të fajësoj Vaçen, se kjo është e ekzagjeruar, por ftoj për reflektim megjithatë dhe ju ftoj që të mos harroni, o njerëz, se dhuna e këtyre këngëve nuk është përçuar vetëm në këtë mënyrë inkoshiente. Dua të them se ato këngë nuk i kanë dëgjuar vetëm Nexhmije Hoxha dhe ata që përmenda më sipër, që mirë keq kanë qenë të privilegjuar në atë regjim. (Pashë me dëshpërim se edhe ministrja jonë e re e Kulturës e do shumë “Valsin e lumturisë”). Ato i kanë dëgjuar me detyrim edhe njerëzit që vuanin nëpër burgje dhe internime, të cilët, duke i dëgjuar, kanë provuar ndjenja shumë të tjera nga ekzaltimi dhe himnizimi që u përçon fanatikëve “Valsi i lumturisë”.
A mund t’i imagjinoni ata, në qelitë e Burrelit apo të reduktuar në kafshë pune të detyruar, duke kënduar me kënaqësi të madhe shpirtërore dhe estetike “… bashkë me pranverën edhe ti lulëzon…”? Në Burgun e Burrelit, altoparlanti i ndezur gjithë ditën te Radio Tirana konsiderohej si një torturë dhe shumë të burgosur kanë bërë biruca ndëshkimore pse e kanë mbyllur atë. Atëherë të paktën bëni kujdes në emër të të gjithë atyre që kanë vuajtur në atë regjim, në emër të atyre që ende sot, pas njëzet vjetësh, nuk keni bërë asgjë për t’u gjetur eshtrat e trupave të lëna pa jetë në mënyrën më mizore, se po kontribuoni, direkt apo indirekt, për t’i vrarë edhe një herë. Në fillim të viteve ‘90, kur Kryeministri ynë i sotëm Edi Rama bënte publicistikë, midis të tjerave shkruante edhe letra nga Ferri që Enver Hoxha ia dërgonte Sali Berishës. Duke parodizuar ato letra, po i shkruaj edhe unë një letër që Enveri ia dërgon Edi Ramës nga Ferri pas funeralit të Vaçes:
* * *
“I dashur Edi, Ishte një moment i veçantë i jetës sime këtu në Ferr kur të pashë, së bashku me Saliun dhe gjithë shokët e tjerë, në homazhet e artistes sonë të madhe të popullit, Vaçe Zela. U përlota, Edi i dashur, jo vetëm nga kujtimet për atë kohë të artë të popullit shqiptar, që vërshuan e më zunë grykën deri në ngashërim, por edhe për faktin që ju pashë bashkë. Mos harro Edi, asnjëherë, se ju jeni bijtë tanë, me gjithë kontradiktat që keni. Partia, unë dhe shoku Ramiz pas meje, kanë bërë kujdes që pushteti të mos shkonte kurrë në duart e armiqve. Ata më të rrezikshmit i “dekoruam”, të tjerët i kalbëm nëpër burgje e internime e i bëmë që të mos i duhen as dreqit.
Saliu e ka ruajtur më së miri vazhdimësinë e pushtetit tonë dhe ja tani është radha jote, Edi, që je më i ri, më energjik dhe më i përgatitur për të përballuar rreziqet që i kanosen Partisë dhe atdheut tonë të dashur nga armiqtë tanë të brendshëm dhe të jashtëm. Sepse ti Edi ke pasur ca lajthitje në fillim. Je tallur me artistët dhe shkrimtarët tanë të mëdhenj dhe veprat e tyre, madje je bërë edhe me armiqtë për një kohë të shkurtër, kur ata tentuan të krijojnë atë Partinë reaksionare Kristian-Islamike, që e pe vetë si përfundoi. Sikur të kishe vazhduar në atë rrugë, sot do ishe duke lypur nëpër galeritë e botës, të të varnin ndonjë pikturë në mur, kurse shiko ç’të bëri Partia jonë, të bëri Kryeministër, të bëri dhe artist të madh, aq sa pikturove gjithë Tiranën dhe u bëre i famshëm në botë.
Prandaj mos e harro kurrë forcën e Partisë që qëndron pikërisht te njerëzit e mrekullueshëm që ajo ka edukuar nëpërmjet punës, por edhe nëpërmjet artit dhe letërsisë sonë revolucionare. Mos u shkëput kurrë nga këta njerëz. Lamtumira që ju i dhatë Vaçes ishte shumë inkurajuese për mua. Edhe Nexhmija ishte emocionuar shumë. Sepse ti nuk e merr dot me mend se çfarë ngushëllimi është për mua, i zhytur nga mesi e poshtë në llumrat e zeza të Ferrit të një gjaku të prishur që kundërmon erë, dhe i përvëluar nga mesi e lart në flakë të tmerrshme, kur shoh kolegët e mi këtu jo vetëm të vuajnë këto tmerre, por edhe të shohin se ç’bëjnë të gjallët me kujtimin dhe veprën e tyre.
Pse, si mendon ti, Edi, se në Gjermaninë e Hiterit apo Italinë e Musolinit dhe po ashtu në Poloni, Hungari, Çeki e gjetkë nuk ka pasur këngëtarë të talentuar që u kanë kënduar këngë udhëheqësve dhe lavdisë së tyre? Pa dyshim që po. Por shumica janë varrosur bashkë me ato regjime, kurse unë, kur dëgjoj këngët tona, për mua, Partinë, atdheun, socializmin dhe veprat e mëdha që ndërtuam së bashku të jehojnë nëpër televizionet dhe radiot tona (tani së fundmi ka hyrë edhe këtu interneti dhe i shoh edhe atje), nuk e ke idenë se sa inkurajohem. Shoh Hitlerin, Musolinin, Frankon, Stalinin, Brezhnjevin, Gomulkën, Kadarin të pashpresë dhe ndihem ndryshe nga ata. Kam gjithnjë e më shumë shpresa për të ardhmen.
Sepse, dua të të them edhe diçka, i dashur Edi. Dantja është një gënjeshtar i pacipë. Nuk është e vërtetë ajo që ka shkruar ai sikur në portën e Ferrit shkruhet “O ju që hyni, braktisni çdo shpresë!”. E kam parë vetë që s’kishte gjë të tillë tek ajo portë. Në fakt, herë pas here, ky i madhi që kemi këtu, bën edhe rishikime dënimesh. Dhe a e di ku bazohet? Në atë që thoni e bëni për ne ju të gjallët atje. Sepse mos kujto se Ai nuk ndikohet, siç thuhet atje. Ndikohet që ç’ke me të, sidomos nga mediat dhe intelektualët.
Prandaj, kujdes mediat dhe intelektualët Edi, mos i lësho nga duart asnjëherë, të t’i marrë armiku, kundërrevolucioni. Mbaje lart frymën revolucionare! Edhe mediat perëndimorët mos i harro, mos kurse as euro, as dollarë për këtë. Megjithëse e di se për këtë ty s’ta ha qeni shkopin. Më tepër të kam merak një gjë tjetër: kujdes, ti e di mirë që unë thosha gjithmonë “Partia”, jo “unë”, veçanërisht kur eliminoja tradhtarët e partisë. Kjo është një nga gjërat që Saliu nuk e mësoi dot kurrë. E ke edhe ti këtë defekt. Korrigjoje sa më parë. Sikundër po të thosha pra, me mediat dhe inteligjencien popullore me vete jo vetëm popullin do ta kemi gjithnjë grusht çeliku rreth Partisë, por edhe Zotin do ta bëjmë me ne.
Ja, pas fitores tënde, veçanërisht kur pa fotografinë time te Varrezat e Dëshmorëve, Ai m’i ka kursyer disa nga flakët më të tmerrshme të Ferrit – nga ato që e kanë bërë Hitlerin të pendohet që ka lindur. Më krijoi edhe mundësinë e një takimi me Maon, që e trajton shumë ndryshe pikërisht pse kinezët vazhdojnë ta adhurojnë. S’e kisha takuar ndonjëherë sa qemë gjallë. Por kishte rrjedhur fare, fliste vetëm për dashnoret, asnjë fjalë për fitoren e borgjezisë dhe humbjen e revolucionit tonë. Pra, unë, të them të drejtën, kam shumë shpresë se qëndrimi im këtu do të rishikohet, pasi ka qenë një padrejtësi e madhe ajo që u bë ndaj meje.
Keni faj edhe ju që nënvleftësuat në ato fillime forcën e Partisë e kujtuat se do të përfitonit duke e mohuar atë e duke u bashkuar me armiqtë që hodhën parullat Enver- Hitler dhe më përmbysën shtatoren në qendër të Tiranës. Sot po kujtoheni për vlerat e mia gjithnjë e më shumë. Ja, ndodhi vdekja e Vaçes dhe u kujtuat prape se – siç ua thoshte edhe Nexhmija – jam unë, ai dashamirës i madh i kulturës, artit që i kam mbështetur këta artistë që ju sot i adhuroni, që i kam ndjekur personalisht festivalet e koncertet e tyre në salla, i kam përgëzuar; jam kujdesur, së bashku me Nexhmijen, edhe për problemet e tyre familjare, për strehimin e plot e plot probleme të tjera.
Po titullin “Artist i Popullit” kush ua dha? Mendon ti se e merrnin dot ata pa kaluar në filtrat e Partisë, të Sigurimit e pa aprovimin tim? Po e mbyll këtë letër duke të porositur ta mbash Partinë bashkuar, Edi. Edhe me Ilirin, të cilit bëji shumë të fala nga ana ime dhe falënderoje që kurrë s’e ka prishur gjuhën me mua, por kërkon që figura ime të rivlerësohet, të bashkohesh sa më parë. Por ëndrra ime finale është t’ju shoh përsëri të gjithë bashkë, edhe me Saliun. Siç e pe, ajo parulla “pluralizëm i mendimit; jo pluralizëm partiak”, që hodhi Ramizi me intelektualët tanë të shquar, për t’ua hedhur imperialistëve dhe revizionistëve në ato ditë të vështira për Marksizëm-Leninizmin e vërtetë, kur u pa se nuk e mbanim dot më pushtetin me forcat tona, dështoi.
Ajo që funksionoi ishte prapë dredhia ime që ia këshillova Saliut në letrat e para që i kam dërguar që këtej: “pluralizëm partiak pa pluralizëm mendimi”. Saliu tregoi se ishte kockë e fortë, nuk e hëngri sapunin e revizionizmit për djathë. Nën udhëheqjen e tij ju vazhduat të mendoni të gjithë sipas mësimeve të Partisë dhe të miat. Sot ka ardhur koha, siç e treguat edhe në funeralin e Vaçes, që të bashkoheni të gjithë përsëri në një parti të vetme me në krye ty,
Edi, që për hir të së vërtetës duhet të them se të kam më për zemër, se je djalë më i zgjuar dhe më me shije se Saliu, se ai ishte ca avdall. Jam i bindur se ti do të ndreqësh së shpejti edhe gabimet që janë bërë ndaj meje; dhe Zoti, duke parë këtë, do të më çlirojë nga flakët e Ferrit dhe llumi i gjakut të ndyrë, kundërmues ku më ka zhytur dhe do të më kalojë në purgator, ku unë do të jetoj me shpresën se brezat e rinj, që po edukohen nën kujdesin tuaj, do të më çojnë më në fund në Parajsë, ku një ditë do të takohemi së bashku me ty, me Saliun, Ilirin, Nexhmijen e të gjithë shokët.
Përshëndetje revolucionare, I juaji Enver”
FATOS LUBONJA
NDIQE LIVE "PANORAMA TV" © Panorama.al
