Përballë mijëra emigrantëve të mbërritur së fundmi në ishullin Lampeduza, kryeministrja e Italisë, Giorgia Meloni, shpalli “masat e jashtëzakonshme”. Qeveria e koalicionit e formuar nga radikalët “Vëllezërit e Italisë”, Lega populiste dhe Kristian Demokratët u mblodhën më pas në Romë dhe njoftuan vetëm dy vendime konkrete.
Së pari, ndalimi në pritje të dëbimit të azilkërkuesve të refuzuar të detyruar të largohen nga vendi do të rritet nga tre në deri në 18 muaj. Kjo është në përputhje me kufijtë ligjorë të vendosur nga Bashkimi Evropian (BE), i cili parashikon një ndalim maksimal në pritje të dëbimit prej gjashtë muajsh, dhe në raste individuale një zgjatje deri në dymbëdhjetë muaj.
Së dyti, ushtria urdhërohet të krijojë “sa më shpejt të jetë e mundur” kampe të reja për të dëbuarit në “zonat e pakta të populluara të Italisë jugore”. Numri dhe madhësia e këtyre fushave mbeten të hapura. Italia, si shumë shtete të tjera të BE, ka mundur të lidhë vetëm disa marrëveshje ripranimi me vendet e origjinës së azilkërkuesve. Prandaj, numri i njerëzve që mund të deportohen është relativisht i vogël. Është një situatë e krahasueshme me atë të Gjermanisë.
A është Italia në kufirin e saj kur bëhet fjalë për migrimin?
Giorgia Meloni foli në mbledhjen e kabinetit për “kënaqësinë e saj të madhe me unitetin dhe punën e madhe ekipore të qeverisë së saj në trajtimin e krizës së migrimit dhe gjetjen e përgjigjeve konkrete ndaj presionit që ka shkaktuar fluksi i emigrantëve të parregullt në brigjet tona”.
Ndërkohë, shumica e emigrantëve që mbërritën në Lampeduza me varka javën e kaluar janë transferuar në kontinent ose Siçili. Menjëherë, kaosi shpërtheu sërish në një port sicilian, sipas agjencisë italiane të lajmeve ANSA.
Kampi pritës në Lampeduza: plotësisht i mbipopulluar dhe i papërgatitur
Nga janari deri në shtator të këtij viti, 126 mijë persona kanë emigruar në Itali, sipas të dhënave të Ministrisë së Brendshme në Romë. Megjithatë, nëse Italia krahasohet me vendet e tjera të destinacionit të emigrantëve në BE, pra me Gjermaninë, Austrinë, Francën, Spanjën apo Holandën, sipas shifrave të autoritetit statistikor europian Eurostat, Italia është e mbingarkuar, por jo e tejngarkuar.
Aktualisht ka rreth 100.000 kërkesa për azil në Itali, thonë diplomatët e BE në Bruksel. Megjithatë, në Gjermani numri i këtyre kërkesave është 350.000. Për më tepër, Gjermania duhet të pranojë afro një milion refugjatë lufte nga Ukraina. Në Itali janë rreth 167.000 të tillë.
Një mision i ri detar i BE për Mesdheun?
Kryeministrja Giorgia Meloni nuk e përsëriti të premten thirrjen e saj që Bashkimi Evropian të nisë një mision detar për të parandaluar largimin e emigrantëve nga Afrika e Veriut. Megjithatë, ministri i tij i Jashtëm Antonio Tajani i ra të njëjtit bri në kuadër të Asamblesë së Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara në Nju Jork dhe kërkoi që OKB-ja dhe NATO të përfshihen gjithashtu.
Von der Leyen në Lampeduza: një plan me dhjetë pika
Të dielën e kaluar, gjatë një vizite të përbashkët me Melonin në Lampeduza, Presidentja e Komisionit Evropian Ursula von der Leyen kishte diskutuar opsionet për misione të mundshme detare, që tani duhet të shqyrtohen. Kjo deklaratë ishte pjesë e një plani veprimi me dhjetë pika që nuk ofronte qasje të reja të rëndësishme. Misionet detare të BE-së për monitorimin e Mesdheut ishin zhvilluar tashmë tre herë nën udhëheqjen italiane që nga viti 2013: Mare Nostrum, Triton dhe Sophia.
Migrimi: një çështje evropiane?
Giorgia Meloni dëshiron që BE të kuptojë se migrimi nuk është vetëm një problem italian, por evropian. “Me praninë e saj në kufij veçanërisht të ekspozuar ndaj imigracionit masiv të paligjshëm, Evropa po demonstron: Lampedusa nuk është vetëm një kufi italian, por një kufi evropian,” tha Meloni.
Prej vitesh imigrimi është një sfidë evropiane. Agjencia e Menaxhimit të Kufirit të BE-së bashkëpunon me shtetet anëtare për të siguruar kufijtë e jashtëm. Kjo është arsyeja pse ministri i Brendshëm gjerman i atëhershëm, Horst Seehofer i CSU-së, së bashku me ministrat e Brendshëm të atëhershëm populistë të djathtë të Italisë dhe Austrisë, Matteo Salvini dhe Herbert Kickl, patën bërë thirrje për një “zgjidhje evropiane”. Për shembull, në një takim të Ministrave të Brendshëm të BE-së të mbajtur në Innsbruck (Austri) në 2018. Megjithatë, pa sukses të jashtëzakonshëm.
Vizita e Von der Leyen-it, e kryer papritur me kërkesë të Melonit, ishte “shumë simbolike”, sipas kreut të qeverisë italiane. Ajo tani do t’i kushtojë vëmendje zbatimit të dhjetë pikave të planit të veprimit dhe para së gjithash marrëveshjes së planifikuar me Tunizinë. Meloni shpreson që Tunizia të mbajë emigrantët në këmbim të ndihmës ekonomike. Megjithatë, Tunizia nuk ka bërë ndonjë angazhim konkret në këtë drejtim.
Ndërkohë, në Bruksel ka një mosmarrëveshje midis Komisionit Evropian dhe Parlamentit nëse Presidentja e Komisionit von der Leyen kishte të drejtë të angazhonte fonde të BE me vlerë rreth 1 miliard euro gjatë negociatave të saj në Tunizi në qershor dhe korrik, pa u konsultuar me Parlamentin ose shtetet anëtare. /DW
