Nëse tre të dhëna (Izraeli, Franca dhe Belgjika) përbëjnë një provë, atëherë Italia është zgjuar me të vërtetë. Nëse e vërtetojnë tre të dhëna, performanca ndaj Belgjikës është konfirmim se rruga e studiuar dhe e ndërmarrë nga Luçiano Spaleti pas kampionatit të tmerrshëm europian është e duhura.Së fundi, nëse tre të dhëna japin prova, në tiganin e trajnerit po shtohen përbërësit cilësorë për një recetë që po merr formë shpejt, në qetësinë e një gare të Ligës së Kombeve që nuk shkakton ankth dhe nuk duhet të shkaktojë asnjë pasojë. Edhe pak çmendur për shije duhet e vetë trajneri mund ta shtojë atë në prekjet më klasike të kuzhinierit për t’i shndërruar mbetjet e Euro 2024 në një pjatë që mund të aspirojë për kuzhinat me yje në turnetë e mëdha pasardhës. Duke filluar nga Botërori.

BILANC – Shumë? Ndoshta, por të paktën për momentin, duke qenë se 2-2 me Belgjikën u prish totalisht nga përbërësi i kuq i kapur nga Pelegrini në minutën e 40-të në një ndeshje të dominuar nga Italia deri në atë moment, kombëtarja e Spaletit doli e forcuar dhe e rifreskuar. Po, sepse në fund të fundit futbolli është një lojë e thjeshtë dhe nëse për një herë pas ca kohësh, pikërisht nga vera triumfuese e vitit 2021, Italia mund të mburret me thjeshtësinë e një reparti mbrojtës që mbron, një mesfushë që filtron dhe ndërton duke rezultuar, merita kanë të gjithë. E veçanërisht ai që e drejton grupin. Pa harruar, që faza sulmuese, ka shumë pak arsye për të humbur optimizmin. Jo, fitorja në Francë nuk ishte e rastësishme dhe për informacion do të mjaftonte të kërkoheshin dyzet minutat e para të “Olimpico”-s kundër lojtarëve belgë kur dy skuadrat ishin me forca të barabarta në fushë.

NGA MAJA – Le ta ngjisim ekipin në kah të kundërt duke filluar nga sulmi ose e thënë më saktë, nga faza sulmuese. Retegui e konfirmoi veten si një qendërsulmues i rëndësishëm, sigurisht një version më i bukur në krahasim me fantazmën e parë në Gjermani. Ai ka nuhatje për gol, dëshira për të sakrifikuar veten nuk mungon dhe amalgama me pjesën tjetër të shokëve të skuadrës përsa i përket lëvizjeve, mbështetjeve dhe futjeve në zonë është vazhdimisht në rritje. Për pjesën tjetër kujdeset fantazia e regjisorëve dhe të anësorëve në një formacion fluid që jo gjithmonë por shpesh i bën gjërat të duken të lehta. Dhe golat vijnë, edhe pa bollëkun sulmues të kombëtareve të tjera.

NË MES – Mesfusha është pika e fortë e kësaj skuadre italiane edhe pa Barelën. Fiziku i i Tonalit dhe Fratezit përputhet në mënyrë perfekte me regjinë e Riçit, duke sjellë gjithashtu në lojë një farë ndërrueshmërie që ngatërron kundërshtarët siç u pa kundër Belgjikës. Duke qenë se ish-lojtari i Milanit e ka përvetësuar ritmin e Premierligës, duket se është në një nivel tjetër, ndërsa Fratezi dhe Riçi arrijnë të ndërthurin sasinë me cilësinë edhe me ndihmën e mbrojtësve dhe sulmuesve që janë gjithmonë gati për të zënë hapësirat.

PRAPAVIJË – Së fundi, faza e mbrojtjes është për t’u lavdëruar edhe pas një mbrëmjeje ku u pësuan dy gola. Duke sulmuar përpara zvogëlohet hapësira për t’u mbuluar dhe teknika e shkëlqyer bazë e Bastonit dhe Kalafiorit mundëson zgjidhje të ndryshme në bazë të momentit të ndeshjes. Dëshira për të sakrifikuar në pjesën tjetër të grupit më pas nxjerr në pah një dëshirë të pazakontë për shëlbim dhe nuk është rastësi që pavarësisht se Italia luan për një orë me një lojtar më pak në fushë, kundër lojtarëve të shpejtë dhe teknikë si Doku me shokë, në fund Italia u ndëshkua me dy nga goditje standarde. Pavëmendje. Mëkati i vërtetë kapital, nëse vërtet duam të jemi të sinqertë.

PANORAMASPORT.AL

NDIQE LIVE "PANORAMA TV"

---