FLAMUR TOPI
Verë e vitit 2003. Për fatin e tij të zi, koha nuk po punon për gjeneralin Sars dhe ushtrinë e tij shumëmiliardëshe. Bën vapë, shumë vapë.
Gjenetistët mikrobe morën një vendim disi të papritur. Nuk do të krijonin një virus nga e para, sikurse mendohej. Do të nevojiteshin vite për këtë dhe koha nuk priste, sigurisht. Vendosën ta ndryshojnë, ta tjetërsojnë në thelb virusin e quajtur Korona, banorin e urtë e paqësor, saprofit të mushkërive.
Tjetërsimi nuk qe një gjë e lehtë. Çfarë s’bënë me të, s’lanë torturë pa provuar mbi të për ta ndryshuar. S’i dhanë të hajë e të pijë për shumë ditë e net; e torturonin, e godisnin pa mëshirë, e poshtëronin, e fyenin, e varnin me kokë poshtë, e tërhiqnin zvarrë. Gjysmë të vdekur e linin ashtu, gati të braktisur, me orë të tëra. Në pak ditë e thanë si një cironkë të tymosur për në dimër, aq sa nisi të besojë se vëllezërit donin ta vdisnin dalëngadalë, kushedi për ç’shkak. Kur ata, megjithatë, i përsërisnin pareshtur se tjetërsimi i tij ishte jetik për botën e tyre të viruseve dhe se ai duhej të mos jepej, por të duronte edhe pakëz, gati sa nuk thërriti me kujë e t’u thoshte se qenë dokrra të tëra, se nuk u besonte, nuk mund t’u besonte.
Në fund, diç morën nga thelbi i trupit të vet dhe po atë kohë injektuan pakëz bërthamë të një qenieje të panjohur.
Oh, Zot, si qe bërë! Fishkur e plakur në pak ditë. Ç’kishte mbetur nga Korona i mëparshëm, virusi i ri dhe i pashëm, shpirtdhembshur dhe i mirë? Të afërmit s’po e njihnin, madje as që besonin kur u thuhej e vërteta. Përbetoheshin se ishte një qenie krejt e ndryshme nga ata, një i ardhur nga një botë tjetër. Por ç’ishte ndryshimi i pamjes, i dukjes, përballë atij të shpirtit, thelbit të tij? Qe shndërruar tërësisht në një tjetër gjallesë: i lig, vrasës, gjakftohtë, inatçi, i pabesë, gojështhurur, hakmarrës, zemërgur, katil… O Zot! Me ç’djall gjeni e kishin gatuar?
Meqenëse në gjendjen e tij të re nuk mund të thirrej më Virusi i Koronës, e pagëzuan me emrin e shkurtër Sars, duke lënë të nënkuptohej një sëmundje serioze dhe e rëndë e mushkërive.
E klonuan, një proces gati i ngjashëm me fotokopjimin, dhe në fund të ditës së parë mund të numëroheshin me shumë mund mijëra miliarda sarsë ushtarë, të gjithë krejt të ngjashëm me njëri-tjetrin, si vëllezërit siamezë.
Ditën e shtatë hordhia pa krye e mbarim e miliardave të viruseve Sarsë mori, më në fund, udhën e gjatë për në kontinentin e largët të Azisë. Jo pa arsye vendosën të sulmojnë vendin e madh të miliardëshit, Kinën. Mund të infektonin lehtësisht miliona njëherësh dhe për këtë shkak, do t’u merrnin me siguri jetën shumë njerëzve. Së këtejmi, do të sulmonin vende të tjera fqinje dhe kështu, hap pas hapi, do ta zgjeronin rrethin e agresionit duke vënë nën këmbë një hapësirë të pamatë.
Por nuk ishte e lehtë të mbërrije në vendin e njerëzve të verdhë me sy të vegjël, që dukeshin si të ardhur nga ndonjë planet tjetër. Duke lënë pas, sikurse u parashikua, miliarda të vdekur, për shkak të udhës së gjatë e plot mundime, Sarsi mbërriti më në fund në qytetin e vogël kinez Hangzhu me disa miliardë ushtarë. Qenë aq të dërrmuar, aq të lodhur, të uritur e të papirë, sa gjeneralit Sars i dukej vërtet çudi që ende merrnin frymë.
Duke u kujdesur të mos pikaseshin, hynë brenda, njëri pas tjetrit, në të parën shtëpi që u doli përpara.
Të padukshmit, qetësisht, pa u ndier, u shpërndanë në mjediset e ndryshme të saj dhe u shtrinë sakaq përdhe thuajse të vdekur.
U doli gjumi vetëm të nesërmen, në mbrëmje vonë. Mezi mundën të rreshtoheshin përpara gjeneralit po aq të drobitur e të rraskapitur sa ata.
– E kuptoj gjendjen tuaj të vështirë, lodhjen tuaj të skajshme, por s’kemi kohë për të humbur. Viktima e parë e pritshme sapo mësuam se quhet Çin Çan Çun. Është kreu i familjes së Çunëve. Së andejmi infektojmë njëri pas tjetrit tërë anëtarët e saj. Prej këtej do të hidhemi në banesën fqinje dhe kështu me radhë, shtëpi pas shtëpie, të zotërojmë tërë qytetin. Sipas së njëjtës rrugë, vëmë nën këmbë qytetet e mëdha, provincat, deri fshatrat më të vogla. Në fund, tërë Kinën. Pa u ndalur asnjë grimë, pushtojmë vendet fqinje, pastaj kontinentin, më tutje tërë kontinentet, vetë planetin. Bijtë e mi, a e kuptoni se ç’do të thotë kjo? Një botë e tërë nën këmbët tona. Një botë…
Ditën e katërt të ardhjes në vendin e madh ata kishin mbërritur numrin e mjaftueshëm të ushtarëve për të nisur luftën. S’kishte më kohë për të humbur. Buçitën me rropamë boritë e alarmit dhe oshtinë edhe më fort daullet e kushtrimit për luftë.
Gjithçka po ndodhte shumë më thjesht nga ç’kishin parashikuar. Pjesë-pjesë (e kjo donte të thoshte miliarda njëherësh) ata po zbarkonin në gojën gjysmë të hapur të zotit Çun, që flinte. Sapo merrte frymë, si parashutistë, hidheshin me vërtik drejt e në vorbullën e ajrit, që me shpejtësi marramendëse e presion drejtohej për në larinks, trake, bronke dhe drejt e në alveola.
Sarsët u shpërndanë sakaq në të dyja mushkëritë dhe pushtuan segmente të ndryshme të tyre.
Në qoftë se gjenerali Sars kishte ndryshuar aq shumë së jashtmi, sa të mos njihej nga fqinjët e tij të dikurshëm alveolarë, Sarsët e rinj, në të kundërtën, ngjasonin shumë me viruset e Koronës. Për këtë shkak, pneumocitet e makrofaget mbrojtëse, duke i pandehur banorë të natyrshëm të asaj zone të trupit, nuk i penguan në marshimin e tyre për në lobet e poshtme të mushkërive. Kur askush s’e priste, Sarsët nisën papritur të godisnin pa mëshirë banorët paqësorë, mikpritësit e tyre. Prerë hidhur në besë, pa kuptuar gjësendi, tek jepnin shpirt, të gjorat alveola e pneumocite i vështronin ende si të habitura, si të mos u besohej. Sytë e tyre, që dalëngadalë po mjegulloheshin e veniteshin, ngulitur fort te Sarsët, dukej sikur tërë dhembje e dëshpërim të thellë pyesnin: “Edhe ju, o viruse të Koronës, fqinjët tanë, që për vite e vite jetuam së bashku si miq të mirë e paqësorë, paçka se tërësisht të ndryshëm?”
Në vend të përgjigjes që prisnin tërë trishtim e zhgënjim të merrnin, Sarsët ua ngulnin edhe më thellë shpatën helmuese dhe ata, të pangushëlluar, jepnin në çast shpirt.
Sarsët nuk qenë nga ata që e humbin më kot kohën. Nisën të bombardojnë, të djegin, të shkatërrojnë e të rrënojnë gjithçka u dilte përpara. Përparonin me shpejtësi për në thellësi të mushkërive duke thyer lehtësisht rezistencën e dobët dhe të rastit të trupave mbrojtëse.
Zoti Çun u rëndua në pak orë. Të nesërmen, ditën e dytë të sëmundjes, gjendja e tij u bë kritike. E shtruan me urgjencë në spitalin e qytetit dhe u konsultua me një grup profesorësh e mjekësh të zot. Në fund të vizitës të gjithë ngritën supet, pa mundur t’i vinin një emër sëmundjes së panjohur. Dukej si grip, por nuk ishte tamam i tillë. Shëmbëllente me pneumoninë, por s’ishte ajo e zakonshmja që njihnin së paku prej pesëdhjetë vjetësh. Atëherë, ç’ishte ajo gjendje aq e rënduar që gjer atëherë s’e kishin hasur kurrë?
Në qiell të Trupit fluturuan ulët dhe kërcënueshëm avionët antibiotikë të modelit të fundit. Nisën bombardimet dhe mitralimet e rrepta kundër ushtarëve Sarsë. Ata të nëmur jo vetëm nuk fshiheshin e ruheshin, por u kthenin prapanicën, qesëndisnin, përqeshnin e gajaseshin me zë të lartë.
Të detyruar, i zëvendësuan me një seri tjetër sulmuesish edhe më të fuqishëm, por sërish asgjë, asgjë.
Pacienti Çun mezi po mbushej me frymë dhe mend po mbytej, a thua se i kishin hedhur lakun në fyt e po ia shtrëngonin ca nga ca. Sa vinte po nxihej nga mungesa në gjak e oksigjenit dhe tensioni shkallë-shkallë po zbriste frikshëm. Temperatura, në të kundërtën, me gjithë antipiretikët e fuqishëm që i injektoheshin, po i afrohej pikës kritike të dyzet e dy gradëve celsius. Serumet s’po thitheshin nga venat e zbrazura frikshëm dhe Çuni, mendjehumbur, po shkrumbonte, dridhej e përpëlitej si i sëmurë epileptik.
Tërë dëshpërim, pa ditur ç’të bënin më shumë tek shihnin njëri-tjetrin në sy, mjekët kryqëzuan duart mbi gjoks, shenjë kjo e dorëzimit ndaj viruseve të panjohura.
Pacienti Çun nuk ia mbërriti të shihte agimin e purpurt të ditës së tretë. Të tronditur, të hutuar, të çoroditur, konfuzë edhe më shumë, ia mbyllën sytë ende të hapur dhe e mbuluan me çarçafin e bardhë.
– S’kam parë kurrë në jetën time të mjekut një vdekje të tillë, – foli profesori i vjetër Li me zë të ulët, si t’i pëshpëriste më shumë vetes, pa ia ndarë vështrimin e dhembshur kufomës që tani dukej edhe më e verdhë. – Të të ikë kështu nga duart për njëzet e katër orë? Bah, perëndia na ruajttë! Llojlloj sëmundjesh po na shpifen sot!
Profesori plak, me mjekrën e gjatë, të hirtë, deri në gjoks, duke u çapitur ngadalë, ndërsa tundte kokën e diç fliste me veten si i përçartur, ashtu me zë të ulët, ankimtar, vërejtës e qortues, doli jashtë duke lënë pas në klinikën e patologjisë atmosferën e rëndë të dyshimeve, hamendjeve, ankthit e frikës.
Nuk u gabua profesori i vjetër Li. Dy ditë më pas u shtruan me urgjencë në spital familjarët e zotit Çun, gruaja dhe vajzat. Po atë natë fqinja, kurse në ditën e pestë vetë profesori Li dhe infermierja që i kishte shërbyer nga afër zotit Çun.
Tani s’kishin dyshimin më të vogël: një sëmundje misterioze, e rëndë, madje shumë e rëndë, po kërcënonte seriozisht jetën e mbi një miliard njerëzve. Hamendjet u përforcuan kur u mësua me dridhmë se zonja e shtëpisë, d.m.th gruaja e zotit Çun, dhe njëra nga vajzat e saj, me gjithë mjekimin intensiv, humbën jetën brenda tri orëve që nga shfaqja e sëmundjes.
Në mesnatë, Ministria kineze e Shëndetësisë lëshoi sinjalin SOS dhe njoftoi tërë shqetësim e alarm Organizatën Botërore të Shëndetësisë.
Njoftimi tronditës mori dhenë. Si lajm të parë e transmetoi rrjeti botëror i stacioneve radio-televizive, internetit dhe massmedia-s së shtypur. Edicionet e lajmeve të çdo ore nisnin dhe mbaronin me Sarsin. Emri i ri i të panjohurit shkruhej me germa të mëdha, që zinin gati gjysmën e faqes së parë të të gjitha gazetave e revistave, të njohura e të panjohura. Befas, se ashtu kishte mbërritur edhe e keqja, planetin e pushtoi ankthi dhe frika e vdekjes milionëshe.
Enkas për personelin mjekësor dhe atë të shërbimit të spitaleve nisën të prodhohen me urgjencë maska speciale me karbon, për të penguar sadopak depërtimin e të panjohurit në rrugët e frymëmarrjes.
Pa u mbushur java, maskat u shfaqën edhe në qytete: në rrugë, shëtitore, autobus, metro, aeroport, supermarket, muzeum, stadium, teatër, operë, kishë, xhami, sinagogë, në kultin e Budës, madje deri edhe në procesionet fetare të varrimit.
Ditët shkonin dhe numri i qytetarëve që mbanin maska po rritej me shpejtësi marramendëse. Veç vetes e fëmijëve, tani ua vinin edhe kafshëve dhe shpendëve të shtëpisë.
A nuk kishte shtruar profesori Li hipotezën se virusi mund të ishte marrë nga macja kineze e racës Sin? O perëndi! Cilit maniak mund t’i kishte vajtur ndër mend të bëjë seks me macen Sin? Zot na ruaj mendtë! Ç’kohëra perverse kanë ardhur!
Qyteti dukej se po bëhej gjithnjë e më i përçudnuar. Jo real, jo i besueshëm, si një qytet i vizatuar i filmave multiplikativë apo i atyre fantastikë. Ose, ndoshta, më shumë se kaq. Si një qytet alienësh, “i transplantuar” kushedi nga ç’planet i largët dhe enigmatik.
Epidemia e frikës, tmerrit, panikut më të rrezikshëm se vetë Sarsi, po përhapej nëpër botë me shpejtësi marramendëse. Nisën për këtë shkak të mbylleshin çerdhet, kopshtet, shkollat, institutet, universitetet, konviktet, qendrat zbavitëse të fëmijëve e rinisë; u pezulluan fluturimet ajrore; u rralluan madje vizitat e delegacioneve zyrtare. Edhe kur bëheshin të mundura, marrëveshjet nënshkruheshin nga përfaqësues të lartë të qeverive gjithnjë me maskën antisars në fytyrë. Tani zyrtarët hipokritë e kishin më të lehtë të fshihnin nënqeshjen cinike tek nënshkruanin marrëveshje “të rëndësishme” ndërshtetërore, për të cilat qenë të bindur se nuk do t’i zbatonin kurrë.
Ajo që të linte si të shokuar e të pamend, kulmi i kulmeve, ishte pagëzimi martesor i çifteve të reja. Priftërinjtë me maskë, çiftet po ashtu. Zërat e përbetimit solemn për besnikëri bashkëshortore mezi depërtonin maskën disashtresëshe dhe “po”-ja ose “jo”-ja e përgjigjes për pyetjet rutinë e monotone të pagëzuesit (po ashtu të largëta si të vinin nga gjithësia) mezi dëgjoheshin ose kuptoheshin tjetër për tjetër, aq sa i gjori prift detyrohej të pyeste sërish si nga nëntoka.
Nga mëngjesi në darkë, nga darka në mëngjes vetëm Sars, Sars, Sars. Qe bërë krejt papritur mallkimi, tmerri dhe kërcënimi serioz i një planeti të tërë. Emri i të urryerit HIVAIDS po dëgjohej gjithnjë e më rrallë dhe frika e dikurshme ndaj tij po zbehej si pa u vënë re. Thua, vallë, sepse ky të “falte” dhjetë a njëzet vjet jetë, kurse Sarsi as edhe një javë?
– Shumë zhurmë për asgjë, i dashur Sars! – qortoi Virusi Sarsin që ende qëndronte ulur në gjunjë. – Çfarë janë një mijë të vdekur për tërë botën? Ç’janë gjashtë mijë të infektuar? Edhe sikur të më raportoje për një milion kinezë të vdekur, prapë do të thosha se janë pak, shumë pak. E ç’janë një milion syvegjël përballë një miliard e gjysmë të tjerëve që ende shohin dhe i falen diellit të tyre, që lind çdo mëngjes e perëndon çdo mbrëmje? Është e vërtetë se ti sapo ke hyrë në luftë. Është, po ashtu, e vërtetë se ke tmerruar botën, i ke kthyer në kohën e maskave dhe u shfaqesh si një makth në mes gëzimeve e dëfrimeve, por është po kaq e vërtetë se vera po afron dhe koha nuk do të punojë për ne.
– E çmoj urrejtjen e thellë dhe zemëratën tënde fisnike, Sars, por ti e di fort mirë: punën e gjeneralëve të mi e vlerësoj me numrin e të vdekurve që më raportojnë. HIV-AIDS-i është vërtet ca dembel dhe i avashtë, ama ka rezultate të lëvdueshme. Deri tani ka infektuar njëqind milionë në të gjithë planetin dhe u ka marrë jetën pesëdhjetë milionë të tjerëve. Tani e merr vesh sa larg je nga emërmadhi HIV-AIDS?
– Imzot i ndritur, falë jush e ardhmja është e Sarsëve dhe jo e Hivëve. Në qoftë se do ta kishim nisur luftën në vjeshtë, ose të paktën në fillim të dimrit, do t’ua kishim marrë jetën miliona njerëzve, sepse për çdo vdekje më duhen thjesht vetëm disa ditë, kurse HIV-AIDS…
– Sars, – e ndërpreu plot zemëratë Virusi, – po hedh baltë mbi strategjinë time famëmadhe? Se, me demek, unë qenkam shkaktari i pothuajse dështimit të planit tonë gjenial? Ç’po thua kështu, Sars? – ulëriti ai, duke ia ngulur fort vështrimin e mprehtë si shigjetë.
– Më ndjeni, imzot! Më ndjeni shumë! Paskëtaj, s’kam për të njohur stinë. Verën dimër kam për ta bërë dhe njerëzve jetën do t’ua nxij.
– Kështu, biri im, kështu më pëlqen. Po të lë një afat të fundit. Le të jetë edhe për ty, sikurse për mua, 1 dhjetori. Në qoftë se deri në këtë datë nuk u ke marrë jetën të paktën një milion njerëzve, dhe ky është vetëm fillimi, atëherë…
Të gjorit Sars iu fanit i gjallë përpara syve shëmbëllimi gati i harruar i shpatës së gjatë e të mprehtë dhe i lakut të lirtë që lëvizte ritmikisht plot kërcënim, si një pendul, sa majtas-djathtas, sa djathtas-majtas.
Verë e vitit 2003. Për fatin e tij të zi, koha nuk po punon për gjeneralin Sars dhe ushtrinë e tij shumëmiliardëshe. Bën vapë, shumë vapë. Njerëzia nuk di ku të fusë kokën për t’i shpëtuar të nxehtit të madh. Ushtarët Sarsë s’po munden më të rezistojnë, t’u bëjnë ballë temperaturave të larta mpiksëse.
Janë rreshkur, tharë e plasaritur si toka. Kanë humbur më shumë se gjysmën e peshës së tyre trupore. Për ironi të fatit, janë bash ata që tani mezi po mbushen me frymë e gati po asfiksohen, po mbyten. Jo çdo ditë, por çdo orë e minutë janë radhët e tyre që, si të kositur, po rrallohen me shpejtësi. Me një llogari të thjeshtë e të shpejtë, i bie që aty nga fundi i tetorit të mos ketë mbetur Sars i gjallë, ndoshta as gjenerali i tyre emërmadh.
Për herë të parë Virusi detyrohet të tërhiqet dhe të pranojë gabimin.
– Sars i dashur, ndoshta ti kishe të drejtë. Vonuam. Duhej të kishim nisur luftën në fillim të vjeshtës. Tani s’ka më kohë për të humbur. Shpëto çfarë të mundesh nga ushtarët e tu Sarsë. Shkoni në vende të freskëta. Fshihuni. Vjeshta ja tek vjen. Ndoshta deri atëherë… Sidoqoftë, bëmë diçka… – u përpoq të ngushëllojë veten Virusi. – Vonuam për disa muaj vaksinën antihiv. Ata s’do të jenë gati për 1 dhjetor, nuk mund të jenë..
Pas një pauze, Virusi kishte rënë në mendime të thella e të mundimshme: “Besoj se ka ardhur koha të mendojmë e të përgatitemi për një sëmundje të re, një virus të ri të stinës së verës, të një vere si kjo e tanishmja.” Pastaj u kthye nga Sarsi:
– Nëse ti, Sars, bllokoje e paralizoje mushkëritë, virusit të ri mund t’i ngarkojmë një mision të përafërt. Në vend të mushkërive, t’u bllokojë trurin njerëzve, t’ua paralizojë që ata të nëmur të mos jenë në gjendje të mendojnë e të gjykojnë. Pakëz vapa, pakëz virusi ynë “summer” (kështu do të më pëlqente ta thërrisja) dhe ti, Sars, e përfytyron lehtësisht se në ç’gjendje të mjerë e të pashpresë do të katandiseshin të mallkuarit.
Si i kurdisur, Virusi po fliste pareshtur, a thua se me këtë nga thellësitë e shpirtit të vet të trazuar zbrazte të keqen e një qëllimi a synimi të pambërritur.
Sarsi ia kishte ngulur sytë e vegjël si të qelqtë. Prej minutash, i nënshtruari nuk po shfaqte shenjë vëmendjeje a përqendrimi dhe as po shprehte, si rrallëherë, ndonjë emocion si zakonisht të tepruar. Vazhdonte të vështronte si i përhumbur, pa dhënë ndonjë shenjë se po e ndiqte. Në të vërtetë, ai s’po shihte kurrgjë, s’po dëgjonte ndonjë gjë, nuk po mendonte për asgjë. Thjesht sepse ai..
Për një çast, Virusi dyshoi. E shtyu lehtësisht trupin që, si të falej, vazhdonte të qëndronte i përkulur mbi gjunjë, me vështrimin e ngrirë mbërthyer mbi të.
Si lis i këputur, Sarsi u rrëzua dhe u shtri sa gjerë gjatë nën këmbët e tij.
Tek e nxirrnin jashtë kufomën ende të freskët të gjeneralit Sars, një pikë loti i rrëshqiti teposhtë faqes së zezë pisanjose.
Në kampin e mikrobeve dalëngadalë po binte mbrëmja. Nga çadra në çadër nisën të dëgjoheshin pëshpërimat e para të ndrojtura: “Sarsi ka vdekur!”, “Sarsi ka vdekur!”, Pëshpërimat nisën të bëheshin të dëgjueshme, pastaj të përforcoheshin e të ktheheshin në një stuhi të vërtetë zërash deri në torturë për Virusin.
– Jo! Jo! – thirri ai tërë dëshpërim. – Sarsi nuk ka vdekur! Jo! Nuk mund të vdesin gjeneralë si ai! Sarsi është larguar për pak kohë në vende të freskëta. Vetëm për pak kohë. Në të hyrë të vjeshtës, do të kthehet përsëri. Përsëri do të kthehet. “Ah, sa do të kisha dëshiruar të ishte kështu! Sarsi i mjerë, biri im i shkretë!” – foli Virusi me vete, tërë trishtim.
Drejt çadrës mbretërore po mbërrinin anëtarët e parë të Shtabit dhe gjenetistët. S’duhej kurrsesi ta shihnin në atë gjendje dëshpërimi dhe dobësie, edhe pse qe krejt e natyrshme, sipas bindjes së tij, të prekej e të mallëngjehej për Sarsin.
– Uluni, zotërinj të Shtabit, uluni! Zini vend! Kemi përpara një natë të tërë. Mirë se erdhe, Morbil! Mirë se erdhe, Grip! Dhe ti, zonja Variçela, mirë se erdhe! Uluni! Zini vend! Rehatohuni! Merrni njëherë frymë! Mblidheni veten! Përpara është nata, është errësira. Passars! Pasaids! Pashiv! Interesante, vërtet, sugjestionuese, joshëse, përkëdhelëse, gati-gati tingëllojnë e shëmbëllejnë si një reklamë. Ja, dëgjojeni… Bota e mikrobeve dhe e viruseve drejt një epoke të re, të parezistueshme, epokës së Passars e Pasaids. Për çdo sëmundje një vaksinë dhe për çdo vaksinë një sëmundje.
Heshti një çast, si të përmendej. U hodhi një vështrim të shpejtë hetues anëtarëve të Shtabit dhe gjenetistëve. Po si nuk i kishte vënë re më parë? Ndërkohë, kishin mbërritur të gjithë, kishin zënë vend dhe po e ndiqnin si të shastisur e të hutuar. Vallë, në gjendjen e të tronditurit dhe konfuzit kishte lëshuar ndonjë proçkë?
Zënë ngushtë, pastroi fytin me zhurmë.
– Mos thashë ndonjë gjë? – pyeti dhe aty për aty nxitoi ta kthejë në shaka. – Vallë, rashë i pari viktimë e virusit të ri mendjemarrës që kam projektuar për të ardhmen?
Anëtarët servilë të Shtabit vunë buzën në gaz dhe përplasën lehtë duart, duke i dhënë të kuptojë qartë se u kishte pëlqyer dhe i kishte lënë pa mend.
Nga jashtë, përmes deriçkës së harruar gjysmë të hapur, brenda çadrës depërtoi befas një rrymë përvëluese ajri, duke u kujtuar si padashur të gjithëve se qe vetëm fillimi i verës më të nxehtë të dyqind e pesëdhjetë viteve të fundit.
Dikush brenda çadrës mbretërore, nën zë dhe si i trembur, guxoi të thoshte se, ndoshta, kjo verë e pazakontë ishte dhuratë e papritur dhe e çmuar e perëndisë për njerëzit.
– Po HIV-AIDS-in, atëherë, pse e lë ende gjallë, pse e mëshiron? – pyeti tjetri në brinjë.
– Ndryshe nga Sarsi, HIV-i është rrugaç e pervers. Ndoshta, e lë për t’u kujtuar njerëzve mëkatet që ende vazhdojnë të bëjnë.
Në heshtje, të gjithë së bashku, si në një procesion fetar budist, nisën të luten e të falen tërë afsh e shpirt që vapa e mallkuar të ikte sa më shpejt dhe sa më larg syresh të ishte e mundur.
Vera sfilitëse dhe vrasëse për ta e vitit 2003 sapo kishte nisur.
Marrë nga libri me tregime dhe novela “Ngjarje në trup” (Onufri, 2021)
NDIQE LIVE "PANORAMA TV" © Panorama.al
